Koninklijke onderscheiding voor Diny van den Brand
Rosmalen ('s Hertogenbosch): Tot haar verbijstering werd Diny van den Brand onlangs koninklijk onderscheiden. De 81-jarige Rosmalense zet zich al haar hele leven in voor anderen werd om die reden zélf eens dik verdiend in het zonnetje gezet. Vijf dagen na het heuglijke feit schoven wij aan bij de kersverse decorandus, die het nog altijd niet helemaal kon bevatten.
door Mark van der Donk
Al meteen bij het begin van ons gesprek maakt ze duidelijk dat ze de aandacht heel leuk vindt, maar tegelijkertijd eigenlijk ook écht niet nodig. “Het is toch heel normaal wat ik doe?”, is de retorische vraag die Diny zichzelf steeds opnieuw stelt. Het feit dat ze zich op haar leeftijd nog zo hartstochtelijk inzet voor de medemens, is echter toch op z’n minst bewonderenswaardig. De benoeming tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau komt haar dan ook meer dan toe.
Geertje van Huisstede, medewerker Welzijn & dagbesteding bij Hof van Hintham, werkt al jarenlang fijn samen met Diny en is de grote initiator achter het lintje. “Als ik hoorde wat ze allemaal wel niet deed, dacht ik altijd: Diny verdient echt een onderscheiding. Maar wie draagt haar voor, bedacht ik me er dan bij? Uiteindelijk besloot ik het zelf te doen. Simpelweg omdat ze het écht verdient.”
Met militaire precisie werd - zonder dat Diny er ook maar íets van wist - een prachtige receptie georganiseerd. “Met een smoes werd ik een halfuur weggelokt en toen was in no-time de hele ruimte versierd. Ik dacht in eerste instantie dat mijn hersenen het even niet meer deden, toen ik weer naar binnen liep. Ballonnen, slingers en allemaal mensen die een belangrijke rol in mijn leven hebben gespeeld. Toen ik nog eens goed keek, bleek het toch echt waar te zijn. Ik kon mijn ogen niet geloven”, geniet Diny hoorbaar nog na van de middag die ze nooit meer vergeet. Drie kwartier later voegde burgemeester Mikkers zich bij het feestelijke gezelschap en was de schrik helemáál compleet. “Het is een film, ik kan het nog steeds bijna niet bevatten wat er is gebeurd.”
Onbegonnen werk
Een opsomming maken van wat Diny in haar leven allemaal doet en heeft gedaan, is eigenlijk onbegonnen werk. Dat geeft ze zelf ook meteen toe. Maar hoewel het best veelomvattend is, vindt ze het tegelijkertijd ook allemaal best vanzelfsprekend. Zo komt ze zojuist van haar zwager, die ze een paar keer per week verzorgt en waar ze en passant ook de garderobe nog even doorspitte. “Hij paste de meeste broeken niet meer. Daar moet toch íemand hem even mee ondersteunen”, is haar uitleg. Het tekent Diny dat ze alles oppakt wat ze tegenkomt en waar ze maar mee kan helpen. “Zo zit Diny in elkaar. Het is een geweldig mens, ze zorgt voor verbinding, aandacht en biedt altijd een helpende hand”, vult Geertje aan. “Heb je ergens hulp bij nodig, bel dan Diny, want die staat altijd paraat.”
De dames zijn zes jaar samen actief bij woonzorgcentrum Hof van Hintham, dat valt onder Vivent. Bij die zorgexpert sloot Diny haar werkzame leven in 2001 af, maar gestopt is ze er nooit. Zelfs op 81-jarige leeftijd helpt ze nog bij de dagbestedingen. “We zijn met een hechte groep beroepskrachten en vrijwilligers en kunnen echt áltijd een beroep op haar doen”, vertelt Geertje. “Diny heeft een hele belangrijke rol. Ze is de verbindende factor, zowel bij collega’s als bij de deelnemers. Ze stelt mensen op hun gemak, stimuleert ze, geeft ze een veilig en vertrouwd gevoel. En daar blijft het niet bij. Want naast haar vrijwillige werkzaamheden bij ons en zorgboerderij ‘Bij elkaar’, is ze actief bij wijkraad De Overlaet, waarbij ze helpt met de organisatie van diners, en altijd in de weer voor familie, buren en andere bekenden, om hen die dat kunnen gebruiken een handje te helpen.”
De rode draad is de aandacht die Diny aan iedereen schenkt. Die gaat veel verder dan de oppervlakkige vraag hoe het met iemand graat. Ze staat heel positief in het leven en wil zich graag inzetten voor een ander. “Dat heb ik simpelweg meegekregen van mijn moeder. Ik vind het fijn om dingen sámen te doen en ben nou eenmaal gevormd door alle mensen om me heen”, reageert ze zelf opnieuw bescheiden.
Zelf de weg wijzen
De geboren Rosmalense ging ooit werken (en wonen) in Arnhem en was groepsleider op de vroedvrouwenschool in Heerlen. Via haar man kwam ze in Boxtel terecht en tegenwoordig woont ze weer als vanouds in Rosmalen. Diny vertelt mooie anekdotes, over haar switch van thuiszorg naar ouderenzorg en hoe ze tijdens de stage op De Herven zomaar in ‘het diepe’ werd gegooid bijvoorbeeld. “Uit het niets werd ik een kamer op gestuurd om een dementerende man te wassen die gefixeerd was met een Zweedse band, een onrustband.” Of die keer dat ze bij een avonddienst een eveneens demente vrouw in haar eigen huis aantrof, met haar jas aan en weekendkoffer naast zich. “Ze zei dat ze naar huis moest. Ik had kunnen reageren dat ze daar woonde, maar besloot die discussie te ontwijken. We stapten in mijn auto en ik zei dat ik haar wel naar ‘huis’ zou brengen. Ze mocht zelf de weg wijzen en zo stonden we even later weer voor dezelfde deur. Ze liep zo mee naar binnen.”
Haar leidinggevende was destijds niet blij met het voorval, maar bij het (werkende) afscheid werd Diny met terugwerkende kracht juist geroemd om haar aanpak. “Ik was mijn tijd vooruit, zeiden ze.” Ze is haar hele leven al vooruitstrevend, vult Geertje verder aan: “Diny neemt, gevraagd of ongevraagd, zelf initiatief. Heeft een eigen visie op dingen en verkondigt die heel krachtig. Dat is haar kracht. Ze zet ook altijd heel wat stapjes extra. Toen we in de coronatijd gesloten waren en bij mensen thuis op bezoek gingen, deed Diny - omdat ze er toch was - ook meteen even de tuin. Ze haalt ook mensen thuis op, belt deelnemers die ze al even niet meer heeft gezien, om te vragen naar de stand van zaken, gaat op ziekenbezoek of naar een uitvaart. En ze is natuurlijk ook nog mantelzorger voor haar eigen man.”
Direct neemt Diny dan weer het woord, om die zorg en inzet te bagatelliseren. “Dat doe je toch gewoon”, zegt ze, maar eens te meer legt haar collega uit dat het allemaal heus niet zo vanzelfsprekend is. Hoewel de dames ‘pas’ zes jaar samenwerken, is er een enorme klik merkbaar tijdens het gesprek. “Ik ben heel trots op dit lintje, maar Geertje verdient er ook een”, zegt Diny op een gegeven moment. “We doen het sámen. Als je ziet wat Geertje allemaal doet...” Er volgt een omhelzing en Diny zegt, terwijl ze een traantje wegpinkt: “Ik ben heel blij dat ik met haar mag samenwerken. Ze voelt echt als een dochter voor mij, maar dan van een ander moeder.”
Home
Volgend bericht
Vorig bericht
Vorige pagina
Meer familie nieuws
Mail bericht
Stuur foto in
Stuur video in
Print bericht
1580 keer gelezen
